در آغاز قرن بیست و یکم میلادی، تلاش صنعت
هوانوردی در سرعت های کمتر از
سرعت صوت، بیشت معطوف به ساخت
هواپیماهائی بود که بدون
خلبان و در حقیقت کاملاً بطور خودکار و با کنترل از را دور قادر به
پرواز باشند. برخی از این نوع هواپیماها که اصطلاحاً
هواپیماهای بدون سرنشین (Unmanned aerial vehicles) و یا به اختصار
UAVs نامیده میشوند در سال 2001 میلادی ساخته شد که از بین آنها میتوان به هواپیمای بدون سرنشین
شاهین جهانی (Global Hawk) اشاره کرد که از
پایگاه هوائی ادواردز (Edwards AFB) آمریکا پرواز کرد و بدون توقف و بدون سوختگیری مجدد در
استرالیا به زمین نشست. این طولانی ترین پروازی بوده است تا کنون توسط یک هواپیمای بدون سرنشین انجام شده است، که 23 ساعت و 23 دقیقه طول کشید. در اکتبر سال 2003 اولین پرواز بدون سرنشین خودکار که کاملاً توسط
کامپیوتر کنترل میشد، در طول
اقیانوس اطلس پرواز کرد.
هوانوردی تجاری، در ابتدای قرن بیست و یکم پایان عصر کونکورد و همچنین بازنشستگی آنرا شاهد بود. از آن رو که هواپیماهای
مافوق صوت برای شکستن
دیوار صوتی و به منظور رسیدن به سرعت صوت میبایست بر فراز اقیانوسها این کار را انجام میدادند، به همین دلیل این گونه پروازها مناسب برای مقاصد تجاری نبود. هواپیمای کنکورد به این دلیل که طوری ساخته شده بود که هوا در برابر آن مقامت کمتری داشته باشد، قابلیت حمل مسافران زیادی را نداشت و از طرفی نیز مصرف
بنزین آن بسیار زیاد بود.
حتی با وجود این گونه موانع، و همچنین کند شدن روند توسعه در صنعت هوانوردی، همگان در این قول متفق اند که در قرن بیست و یکم چشم انداز روشنی برای توسعه صنعت هوانوردی قابل تصور میباشد. به دلیل قابلیت های منحصر بفرد هواپیماها و
موشک ها در ارتباط با سرعت بالا و همچنین قابلیت حمل کالا با ظرفیت های قابل توجه، کاربرد آنها را نمی توان نادیده گرفت. مادامی که انسان مایل است هر چه سریعتر به مقصد خود برسد، نیاز او به صنعت هوانوردی غیر قابل چشم پوشی میباشد.
