در قرآن کریم سوره اعراف آیه 96 چنین آمده است:«
و لو ان اهل القری آمنوا واتقوا لفتحنا علیهم برکات من السماء والارض ولکن کذبوا فاخذناهم بما کانوا یکسبون» (اگر مردم ایمان بیاورند و تقوای الهی را پیشه سازند، ما برکات خود را از آسمان و زمین بر آنها نازل می‌کنیم. لکن آنها تکذیب کردند و ما نیز بر آنها سخت گرفتیم.)
از این آیه و آیات و روایات فراوان دیگر می‌توان نتیجه گرفت که گناهان علاوه بر اینکه عذاب الهی را در پی دارند، مانع برکات و رحتمهای الهی هم می شوند؛ یعنی هر چه گناه بیشتر شود، زندگی‌ها سخت‌تر و برکات کمتر می‌گردد.
امیرالمؤمنین علیه السلام می‌فرمود:«وقتی بندگان کارهای زشت انجام دهند و دست به گناه بزنند، میوه کم می‌شود و برکات و خیرات نازل نمی‌شوند تا هنگامی که آنان از راه خطا برگردند و توبه کنند.»
خداوند در سوره نوح آیه 10 می‌فرماید:«نوح عرض کرد خداوندا، من به این مردم گفتم از گناهان خود توبه کنید ... تا آسمان بر شما ببارد.»
(ماجرا به زمانی مربوط می‌شود که قوم نوح دعوت او را نپذیرفتند و بر گناهان خود اصرار ورزیدند، و به مدت 40 سال بر آنها باران نبارید.)
امام باقر علیه السلام می‌فرمود:«مقدار باران در همه سال ها به یک اندازه است، لیکن وقتی قومی معصیت کنند بارانی که باید بر زمین‌های آنها ببارد، بر بیابان‌ها و دریاها و کوه ها می‌بارد.»
در حدیث دیگری رسول خدا فرمود:«ندادن زکات، موجب نیامدن باران می شود؛ و اگر رحمت خداوند به چهارپایان نبود، هرگز باران نمی آمد.»
معصیت تأثیر فراوانی در عدم بارش باران دارد، و بر عکس، تقوا و پرهیزکاری موجب نزول برکات است.
چگونگی خواندن نماز باران به طور خلاصه این است که یا باید به
مکه و به کنار
خانه خدا رفت، یا در شهرهای دیگر، به بیابان رفت و نماز باران را که شبیه
نماز عید قربان و
عید فطر است با زاری و خشوع و چشم گریان و قلب متوجّه به جا آورد. آن‌گاه
ذکر تکبیر و
تهلیل را صد بار همراه با امام جماعت با صدای بلند به زبان آورد و از خدای رئوف و رحیم خواست تا از گناهان در گذرد و باران رحمت خود را فرو ریزد. بهتر است مردم سه روز شنبه و یکشنبه و دوشنبه را روزه بگیرند و دوشنبه با زبان روزه به صحرا بروند و نماز بخوانند.
در طول تاریخ اسلام، رسول خدا و
امیرالمومنین علی علیه السلام و غالب
ائمه اطهار علیهم السلام بارها نماز باران را که به «صلوه استسقاء» معروف است، خوانده‌اند و به برکت قلب پاک آنها، باران رحمت خداوندی بر مردم نازل شده است.
منابع:
بحار الانوار، ج 91، ص 289 تا 340.
