خصوصیات جغرافیای طبیعی کشور گویای بسیاری از واقعیتهای محیطی ، نقش آن در استقرار جوامع انسانی و تکوین فعالیت و معیشت آنان است. این ویژگیها به خصوص ناهمواریها یکی از عوامل مهم در مکانیابی و نحوه پراکنش و توزیع شهرها بوده است. در ایران چهار نوع
توپوگرافی را میتوان از یکدیگر تمیز داد.
هر یک از توپوگرافیهای مذکور، شرایط زیستی و اکولوژیکی خاصی را ارائه میدهند. به طور کلی، میتوان گفت شرایط زیست و سکونت در ناهمواریهای
جلگهای و یا دشتهای پایکوهی آسانتر از شرایط سکونت در ناهمواریهای کوهستانی و واحهای بوده است، لذا بیشتر شهرهای ایران در اینگونه ناهمواریها استقرار یافتهاند. (رهنمایی ، 1369)