حضرت علی علیه السلام می‌فرمود:
رسول خدا صلی الله علیه و آله به من فرمود: در
شب معراج وقتی به
سدره المنتهی رسیدم، در پیشگاه خداوند ایستادم.
خداوند به من فرمود:« ای محمد! تو مردم را آزمودی. کدام یک را فرمانبردارتر یافتی؟»
گفتم:« پروردگارا، علی را مطیع‌تر از همه یافتم.»
خداوند فرمود:« راست گفتی. آیا برای خودت جانشینی برگزیده ای که رسالتت را ابلاغ کند و به بندگانم آنچه را که از کتاب من نمی دانند بیاموزد؟»
گفتم:« نه، تو برای من جانشین برگزین که انتخابت برای من خیر است.»
خداوند فرمود:« من برای تو علی را برگزیدم. او را جانشین و وصی خودت قرار بده که علم و حلم خود را به او بخشیده‌ام؛ او حقیقتاً امیرالمؤمنین است و پیش از او کسی امیرالمؤمنین نبوده و نیست. ای محمد، علی پرچم هدایت است، امام کسی است که مطیع من باشد و نور دوستان من است. او کلمه ای است که همراه باتقوایان است. هر کس علی را دوست بدارد، مرا دوست داشته است و هر کس او را دشمن بدارد مرا دشمن داشته است.
ای محمد، این بشارت ها را به علی بگو.»
من پس از شنیدن این بشارت از زبان پیامبر گفتم:« من بنده خدا و در دست قدرت او هستم. اگر مرا عِقاب کند به دلیل گناه من است و بر من ستمی روا نداشته، و اگر آنچه را به من وعده داده محقق کند باز خودش سزاوارتر است به آنچه می کند.»
پیامبر خدا در حق من چنین دعا کرد:« بار خدایا، قلب علی را نورانی کن و بهار او را ایمان به خودت قرار بده.»
پس از دعای پیامبر در حق من، خداوند فرمود:« ای محمد، دعایت را در حق علی اجابت کردم، اما او را به بلاهایی مبتلا می کنم که هیچ یک از دوستان خود را به آنها نکرده‌ام.»
پیامبر به خداوند گفت:« پروردگارا، اما علی برادر من همنشین و همراه من است.»
خداوند فرمود:« آری، اما تقدیر من چنین است که علی به بلاها گرفتار می شود و دیگران نیز به واسطه او آزمایش می شوند. اگر علی نبود اولیای من و اولیای پیامبران شناخته نمی‌شدند.»
منابع:
- بحارالانوار، ج 36، ص 159، حدیث 140 ------ کنز جامع الفوائد
مراجعه شود به:
