محمد یکی از فرزندان امام صادق علیه السلام بود. لقبش دیباجه و کنیه‌اش ابو جعفر بود و به سخاوت و شجاعت شهرت داشت. او با فرقه
زیدیه که به قیام مسلحانه معتقد بودند، هم عقیده بود.
محمد مردی پرهیزکار و عابد بود، پیوسته روزه می گرفت، لباسش را به فقرا می بخشید و برای میهمانانش گوسفند می‌کشت.
محمد در سال 199 هجری در ایام حکومت
مامون در
مدینه قیام کرد و مردم را به بیعت کردن با خودش فرا خواند. اهل مدینه نیز به عنوان امیر و فرمانده مومنین با او بیعت کردند.
در جریان قیام محمد علیه مامون، فرقه زیدیه جارودیه با او همراهی کردند ولی
جلودی یا
هارون بن مسیب، که از فرماندهان مامون بود، آنها را سرکوب کرد.
یاران محمد پس از سه روز ماندن در محاصره و تحمل بی آبی و بی غذایی، او را رها کردند. محمد با حضور در خیمه فرمانده سپاه مامون، برای یارانش امان خواست.
فرمانده نیز با این درخواست موافقت کرد و محمد و یارانش را روانه
خراسان و کاخ مامون کرد.
در خراسان، مامون محمد بن جعفر را تکریم و احترام کرد و به او هدایای زیادی بخشید. محمد تا هنگام مرگش در کنار مامون ماند. مامون در تشییع جنازه اش شرکت کرد و بر جنازه اش نماز خواند، آن‌گاه خودش او را در لحد خواباند.
اطرافیان مامون به او گفتند:« شما امروز خودتان را به زحمت انداختید. خوب است که برگردید.»
مامون پاسخ داد:«او از بستگان من است که دویست سال از آنان بریده‌ایم.»
مامون قرض‌های محمد را (که سی هزار دینار بود) نیز پرداخت کرد.
