سعد بن عباده می گوید:
رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: در
شب معراج که مرا به آسمان بردند، در پیشگاه پروردگارم، به فاصله دو کمان یا نزدیکتر، ایستاده بودم که ندایی از سوی خداوند شنیدم که فرمود:« از آنانی که با تو در زمین هستند، چه کسی را دوست داری؟»
گفتم:« خداوندگارا، من کسی را دوست دارم که تو دوستش داری و به دوستی او فرمانم می‌دهی.»
خداوند فرمود:« ای محمد،
علی را دوست بدار که من، هم او و هم دوستدار او را دوست دارم.»
چون به آسمان چهارم برگشتم،
جبرئیل مرا دید و پرسید:« خداوند عزیز به تو چه فرمود و تو به او چه گفتی؟»
سخنان خداوند را به او گفتم.
در این هنگام جبرئیل گریست و گفت:« ای محمد، سوگند به خدایی که تو را به حق، به پیامبری برانگیخت، اگر زمینیان علی را (همان گونه که آسمانیان دوست دارند) دوست می‌داشتند، خداوند آتشی را که با آن کسی را عذاب کند نمی‌آفرید.»
منابع:
- بحارالانوار، ج 39، ص 248، حدیث 11 ------- روضه، فضائل
مراجعه شود به:
