اهمیت مبحث قضایا
چنانکه معلوم است
منطق راه و روش
تعریف دقیق هر چیز و طریقه
استدلال و
استنتاج صحیح را می آموزد و معیارهای تشخیص ثواب از خطا را در تفکر به دست می دهد.
و چون هر علم بدون استثنا از یک طرف با دسته ای از
مفاهیم سرو کار دارد و از طرف دیگر می خواهد
قوانینی را به اثبات برساند، برای تعریف کامل و دقیق مفاهیم، و برای اثبات قوانین خود ناگزیر باید قواعد منطقی را به کار برد.
در بحث تعریف، به شرایط صحیح تعریف و چگونگی حصول مجهول از تصورات معلوم پرداختیم و به مناسبت، از
تصور و اقسام آن بحث شد.
اما در مبحث
قضایا به مبحث استدلال می پردازیم و می خواهیم
طریقه درست استدلال کردن را فرا بگیریم.
استدلال عملی ذهنی است که از تالیف و ترکیب قضایا فراهم می شود.
به همین دلیل نخست به تعریف قضیه، اجزا و اقسام آن می پردازیم.
وسپس به پیچیده ترین عمل ذهن؛ یعنی استدلال می پردازیم.
قضیه
قضیه یعنی هر گونه جمله و گفتاری که امکان درستی یا نادرستی داشته باشد؛ و به عبارت دیگر احتمال صدق و کذب در آن برود؛ یعنی بتوانیم در مورد این جمله بگوییم: درست است یا نادرست است.
مانند این جملات:
خورشید کوچکتر از
زمین است؛
طوطی جزو
پرندگان است؛ امسال یا
زلزله می آید یا نمی آید و غیره ... .
هر یک از این جملات، یک قضیه است؛ زیرا در مورد هر یک می توانیم بگوییم که صادق یا کاذب است. به عبارت دیگر، تا وقتی در دنیای خارج جستجو نکرده باشیم و واقعیت امر را ندانیم، احتمال دارد درست یا نادرست باشد.
مراد از درستی یا صدق یک قضیه، مطابقت آن با واقعیت است و مقصود از نادرستی و کذب آن، عدم مطابقت قضیه با واقع. اگر قضیه مطابق با واقع باشد، قضیه صادقه است و اگر مطاق با واقع نباشد، قضیه کاذبه است.
مثلا قضیه:
خورشید کوچکتر از زمین است، یک قضیه کاذبه است، زیرا مطابق با واقع نمی باشد. در صورتی که قضیه:
طوطی جزو پرندگان است، یک قضیه صادقه می باشد.
قضیه تنها یک نوع از انواع جمله هاست. جمله اقسام مختلفی دارد. مانند:
- جمله امر: برو!
- جمله نهی: سر و صدا نکن!
- جمله استفهام: آیا امروز سه شنبه است؟
- جمله تمنی: ای کاش حسن برود!
همانطور که ملاحظه می شود، درمورد هیچ یک از این جملات نمی توان گفت که درست است یا نادرست است؛ یعنی نمی توان گفت که مطابق با واقع است یا نه. زیرا گوینده در این جملات، حکمی صادر نکرده است، بلکه سؤال پرسیده یا آرزو کرده و یا امر و نهی کرده است، و نمی توان گفت سؤال یا آرزو و یا امر و نهی او درست(مطابق با واقع) بوده یا نادرست.
اما برعکس، چنانچه گوینده در مورد واقعیت، مطلبی را به طور قاطع و جزمی بیان کند؛ یعنی بگوید فلان امر، اینطور
است یا اینطور
نیست؛ و به عبارت دیگر به طور جازم
حکمی بیان نماید، این جمله و حکم او، می تواند درست باشد یا نادرست باشد.
به همین جهت، قضیه را خبر، قول جازم و عبارت نیز می نامند.
پس مشخص می شود که در هر قضیه ای، انسان
تصوری را به تصور دیگر نسبت می دهد. حال یا این نسبت مطابق با واقع است یا مطابق نیست؛ اگر مصابق با واقع بود، قضیه صادق است و اگر نبود، قضیه ای نادرست و کاذب.
به این ترتیب، مشخص می شود که قضیه، همان
مرکب تام خبری است که در مبحث
الفاظ منطق بررسی می گردد.
هر قضیه اجزائی دارد.
برای اطلاعات بیشتر نگاه کنید به:
منابع
- کلیات منطق صوری، صفحه 191، 186
- آشنایی با علوم اسلامی، صفحه 51
- کتاب منطق، صفحه 18
- فرهنگ فلسفی
