علت دینداری

گاهي از منشاء دين سخن گفته مي شود و مراد از آن، علت پذيرش دين يا انگيزه ي دين داري است. به بيان ديگر، سئوال از منشاء دين، پرسش از علل و عواملي است كه مردم را به سوي چدين كشانده است. دين داراي غير از خود دين است. از اينرو سئوال از دينداري، سئوال از چرايي تحقق دين در فرد با جامعه ي انساني است. اگر انسان در مسائل دين شناسي به گونه اي افقي بيندشد و همه ي مسائل را بر اساس روال مادي و عادي تبيين كند از اينرو ممكن است اين نوع دينداري زوال پذير باشد. اما اگر بر اساس سير عمودي و باديد الهي دين را بررسي كند و دريابد كه حقيقت دين از نزد خدا آمده است گرايش و اشتياق او به دين بيشتر است. پس علت اصلي گرايش انسان به دين در بخش اعتقاد و انديشه، بايد عقل و فطرت باشد. از اين رو، پيامبران و انبياء الهي مبعوث شده اند تا گنجينه هاي عقول بشري را شكوفا و اداي ميثاق فطرت را از انسان ها مطالبه كنند. هم چنين در بخش عمل بايد انگيزه و علت گرايش انسان به دين، جلب رضاي خداي سبحان باشد زيرا خداوند هموار با انسان هست و بر او احاطه ي قيومي دارد. بنابراين، بايد مهمترين و اصلي ترين عامل گرايش به دين در بعد انديشه، عقل و فطرت باشد و در بعد انگيزه، جلب رضاي خدا. انگيزه هاي ديگر عوامل فرعي است كه زمينه ساز گرايش و پذيرش دين در انسان و در اصل پذيرش دين، نقش ندارد.