طایع خلیفه عباسی
« 381- 363 ق / 991-973 م»
مطیع به خاطر دچار شدن به بیماری فلج در 363 ق / 973 م، جایگاه خویش را به پسرش عبدالکریم ملقب به
الطایع بالله واگذاشت.
طایع خلیفه و آل بویه
با انتخاب
طایع به عنوان خلیفه جدید، ترکان
بغداد بر علیه
عزالدوله بختیار برخاستند. عزالدوله به
واسط گریخت و در چندین جنگ از ترکان شکست خورد و ناگزیر از عضدالدوله عمو زاده خود که فرمانروای فارس بود، کمک خواست. عضدالدوله هم با نیرویی گران بغداد را به چنگ آورد و ترکان را به سختی شکست داده آن ها را گوشمالی نمود و عزالدوله را
بار دیگر بر بغداد مسلط ساخت.
در این اوضاع و احوال، خلفا خود را در وضع پریشانی احساس میکردند، اما آن چه که از ناراحتی آن ها می کاست، آن بود که افراد خاندان
آل بویه غالباً با یکدیگر
نزاع و دشمنی داشتند و ایالت های متصرفی ایشان در شرق ایران در دست افراد مختلف این سلسله بود که تنها در دوره
عضدالدوله «366 - 372 ق / 976 - 983 م»، دولت مرکزی مقتدر وجود خارجی پیدا کرد.
در سال 367 ق / 977 م، عضدالدوله، عزالدوله را از بغداد بیرون راند و خود جای او را گرفت. عزالدوله در جنگی با عضدالدوله دستگیر و کشته شد.
عضدالدوله در بغداد به نوسازی خرابی های دوره نابسامانی پرداخت، بازارها و مساجد را نوسازی کرده، پل های خراب شده را ترمیم و بیمارستان های عضدی را بنا نمود. پس از مرگ عضدالدوله در 372 ق / 983 م، پسرانش:
صمصام الدوله،
شرف الدوله و بهاءالدوله بر بغداد فرمان راندند.
بهاءالدوله در 381 ق / 991 م، بر طایع خشم گرفت و او را از
خلافت برداشت و القادر بالله را به جای او نشاند. طایع هفده سال و نه ماه خلافت کرد.
