لقب سلطان
«421 - 389 ق / 1030 - 999 م»
نویسنده ی
مجمل التواریخ
بر این باور است که برای نخستین بار، لقب
سلطان از سوی خلف بن احمد حاکم سیستان در حق محمود ادا شد.
اگر چه وقوع چنین حادثهای باید درست باشد، اما به نظر نمیرسد که محمود نخستین فرمانروایی بوده که به
سلطان ملقب شد به همین خاطر قول نویسنده مجمل التواریخ خالی از
مسامحه و اشکال نیست.
ظاهراً عضدالدوله هم عنوان «شاهنشاه» را در مورد خود به همین معنی تلقی میکرد و غیر از خلعت سلطنت که از سوی خلیفه
بغداد -
الطایع - به او داده شد «367 ق / 977 م»، به موجب قول ابن خلکان که به هنگام مرگ، کریمه «هلک عنی سلطانیه - ابن خلکان 3 / ص 221» را بر زبان داشت، از پیشینههای این لفظ و لقب، در نزد وی حکایت میکند.
حتی این نکته که محمود در مکاتبات رسمی، همچنان این عنوان را مختص به خلیفه میدانست و به هیچ وجه آن را به کار نمیبرد، نشانگر آن است که علی رغم تملق شاعران و چاکرانش، لقب سلطان، عنوانی رسمی و مبنی بر فرمان و منشور خلیفه نبوده است.
