برای تهیه جوی و پشته از شیار ساز استفاده می شود. شیارهای نسبتاً عمیقی که بوسیله شیارساز در خاک ایجاد می شوند و محل عبور آب هستند “جوی” و خاک بالا آمده در طرفین دو جوی را “پشته” گویند. فاصله بین وسط دو جوی متوالی یا راس دو پشته متوالی را فاصله جوی و پشته گویند. در اغلب موارد فاصله جوی و پشته ها 60 تا 90 سانتیمتر است و یک ردیف محصول (مانند ذرت، پنبه و آفتابگردان) را در وسط پشته می کارند. گاهی فاصله دو پشته آنقدر زیاد است (90 تا 150 سانتیمتر) که پشته ها دارای سطح زیادی گشته و عریض می شوند.ممکن است یک ردیف از گیاهانی مانند سیب زمینی و نیشکر را در وسط پشته های عریض کاشت و یا دو ردیف از گیاهانی مانند چغندر، ذرت شیرین، ذرت خوشه ای و حبوبات را که ارتفاع و حجم رویشی کمی دارند و می توان آنها را با تراکم زیادی کاشت در طرفین پشته کشت نمود. در بعضی شرایط گندم یا جو را نیز روی پشته های عریض می کارند. برای این کار پشته هائی به عرض 80 تا 100 سانتیمتر ایجاد می کنند و چند ردیف گندم یا جو را روی این پشته های عریض می کارند. از جویهای کوچک کنار پشته ها برای آبیاری استفاده می شود. دراین شرایط می بایستی شیب زمین و همچنین شدت جریان آب آبیاری بسیار کم باشد. واضح است که طول زمان آبیاری می بایستی نسبتاً زیاد باشد تا آب به خوبی به وسط پشته ها نفوذ نماید.
هنگام تهیه پشته عریض، خاک زیادی در طرفین پشته ها و لبه های آنها تجمع می یابد. برای تسطیح این پشته ها از نوعی ماله استفاده می شود که بدنبال شیار ساز و یا در جلو ردیف کار بسته شده و پشته ها را تسطیح می کند و فرم می دهد عرض پشته ها و فاصله پشته ها از یکدیگر تابعی از جثه و حجم رشد گیاه، وسایل کاشت، داشت و برداشت و مسائل آبیاری است. کاشت در طرفین پشته ها برای مقابله با شوری خاک نیز مناسب است زیرا املاح خاک همراه با رطوبت به بالا و وسط پشته حرکت می کند( مشروط بر آن که آبیاری های بعد از کاشت بطور سنگین انجام شوند). چون گیاهچه ها در کناره پشته ها قرار دارند از خسارت تمرکز املاح مصون می باشند همچنین، برای مقابله با شوری خاک ممکن است بذر را در طرفین پشته های عریض مرتفع و یا در سمت کم شیب پشته نامتقارن کاشت. چون گیاهچه ها در کناره پشته قرار دارند از خسارت تمرکز املاح مصون می باشند.
مشخصه اصلی جوی و پشته نشتی بودن آبیاری است. در آبیاری نشتی ارتفاع آب در داخل جوی حداقل 2 تا 3 سانتیمتر زیر محل قرار گرفتن بذر است و آب از طریق لوله های موئین به ناحیه بذر و سطح پشته می رسد. در نتیجه ساختمان خاک سطح پشته حفظ شده، سطح پشته سله نمی بندد و تهویه آن مطلوب می باشد. بر این اساس روش کاشت جوی پشته در مواردی معمول است که گیاه نسبت به تراکم خاک، سله بستن و محدودیت تهویه خاک حساس بوده، و یا مرطوب بودن طوقه سبب توسعه و تشدید بیماریهای طوقه می گردد. گیاهان ریشه ای و غده ای مانند چغندر قند و سیب زمینی نیز که برای توسعه ریشه یا غده خود به خاک نرم احتیاج دارند به روش جوی پشته کاشته می شوند. برداشت گیاهان اخیر نیز در روش کاشت جوی و پشته آسانتر انجام می شوند.
مشهور است که گیاهان وجینی را بصورت جوی پشته می کارند. اما مساله وجین این گیاهان ارتباطی با کاشت آنها به روش جوی و پشته ندارد. زیرا در صورتی که این گیاهان به صورت مسطح ولی ردیفی کاشته شوند باز هم می توان بین ردیفها را وجین و سله شکنی نمود و یا کود داد. در شرایطی که مساله آب ایستادگی در پای بوته ها، محدودیت تهویه، سله و سخت شدن خاک وجود ندارد می توان گیاهان وجینی را به روش مسطح کاشت نمود. مثل هنگامی که از آبیاری بارانی استفاده می شود و یا نفوذپذیری خاک به دلیل بافت، ماده آلی و ساختمان مطلوب می باشد.
از پیوند [http://www.foo.com] یا [http://www.foo.com|شرح] برای پیوندها.
برچسب های HTML در داخل توضیحات مجاز نیستند و تمام نوشته ها ی بین علامت های > و < حذف خواهند شد..
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامه‌ريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
