وقتی در بیشتر استدلالات
ائمه اطهارعلیهم السلام یا علماء
شیعه با مخالفین نظر می کنیم، مشاهده می شود که بحثها وقتی به جای حسّاس و نتیجه گیری می رسد، از افراد مخالف نوعی شدّت و سرسختی در سخن خود و نوعی علاقه و دلبستگی به عقاید و طریقه خودشان بروز می کند که مانند سنگ بزرگی جلوی هدایت آنها را می گیرد
و مطابق جمله معروف که فرموده اند: دوستی چیزی، انسان را کور و کر می کند. عالمی که سالها درس خوانده و وجهه اجتماعی بالایی پیدا کرده کور و کر شده و حق پذیری را از دست داده است. به صاحبان عقاید مختلف مخصوصاً به طبقه جوان توصیه میشود حق پذیر و حق طلب باشند و اگر سخنی مخالف مرام و ایده آنها گفته شد، دقت کنند و آن کلام را با موازین حق بسنجند که اگر مطابق با واقع بود، دیگر حجتی برای سر باز زدن از آن نخواهند داشت.
امروز دیگر به دنبال عقاید پدر و مادر و اجداد و اقوام رفتن، کهنه شده و پایه های تقلید کورکورانه، ویران گشته است. بلکه قصر استدلال و منطق بر پایه های عقل و فطرت مستحکم گردیده و موجب اطمینان قلبها شده است.
به امید آن روز که هر انسان هوشمند و عاقلی، تمام اعتقادات خود را تصحیح کند و با یقین و نورانیّت، در راه و مرام خود قدم گذارد.
مراجعه شود به:
آثار دشمنی با امام علی علیه السلام
