حضرت فاطمه دختر
امام حسن مجتبی علیه السلام بود. کنیه‌اش «ام عبدالله» بود و در میان دختران امام شأن و جایگاه ممتازی داشت. فاطمه به همسری
امام سجاد علیه السلام در آمد و ثمره این وصلت، چهار فرزند بود:
حضرت امام محمد باقر علیه السلام، حسن، حسین، و عبدالله باهر.
« ام عبدالله » این افتخار را داشت که با همسری حضرت سجاد علیه السلام، باعث پیوند نسل دو امام به یکدیگر شود.
آری، یکی از فضائل او این است که هم دختر امام بود، هم همسر امام و هم مادر امام.
امام باقر علیه السلام فرمود:
«روزی مادرم پای دیواری نشسته بود که ناگاه صدایی از دیوار بلند شد و خواست که بر سرش خراب شود. مادرم با دست خود اشاره کرد و به دیوار فرمود: « نباید خراب شوی. قسم به حق مصطفی (صلی الله علیه و آله وسلم)، خداوند به تو اجازه ی فرو ریختن نمی‌دهد.»
آن دیوار، در میان زمین و هوا معلق باقی ماند تا آن که مادرم از زیرش کنار آمد.
پدرم، امام زین العابدین علیه السلام، وقتی این خبر را شنید، صد اشرفی برای او
صدقه داد.»
امام صادق علیه السلام نیز درباره‌ی جده اش فرمود:« او زنی صدّیقه و راستگو بود و در دودمان حضرت امام حسن علیه السلام، کسی به درجه او نرسید.»
حاج شیخ عباس قمی در منتهی الامال فرموده است:
با توجه به نقل های متعدد تاریخی مبنی بر حضور حضرت باقر علیه السلام در چهار سالگی در عاشورا، وصلت حضرت امام سجاد علیه السلام با حضرت فاطمه بنت الحسن نباید دیرتر از سال 56 هجری بوده باشد.
(البته مادر حسن و حسین و عبدالله باهر در بعضی از اسناد تاریخی «ام ولد» (کنیز) ذکر شده است.
منابع:
- بحارالانوار، ج 46، ص 155 و منتهی الامال
- منتهی الامال، جلد اول، صفحه 177)
- بحار الانوار، جلد 46، صفحه 155، حدیث
مراجعه شود به:
