عبدالله بن عباس میگوید: نزد
رسول خدا صلی الله علیه و آله نشسته بودیم که
علی بن ابیطالب وارد شد و به رسول خدا سلام کرد.
رسول خدا در پاسخ سلام او فرمود: و علیک السلام یا امیرالمؤمنین و رحمة الله و برکاته (و بر تو سلام و رحمت و برکات الهی باد، ای امیرالمؤمنین).
حضرت علی علیه السلام گفت: در حالیکه تو زنده هستی به من امیرالمؤمنین میگویید؟ پیامبر فرمود: آری،در حال حیات من نیز ای علی تو امیرالمؤمنین هستی. دیروز در حالیکه من و
جبرئیل با هم سخن می گفتیم تو بر ما گذشتی و سلام نکردی
جبرئیل گفت: چرا امیرالمؤمنین بر ما گذشت و سلام نکرد؟ به خدا سوگند اگر سلام کرده بود، ما خوشحال می شدیم و پاسخش را می دادیم. علی علیه السلام گفت: ای رسول خدا دیروز تو را با
دحیة کلبی دیدم خلوت کرده ای و سخن میگوئید، نخواستم سخن شما را قطع کنم.
پیامبرفرمود: او دحیه نبود او جبرئیل بود و من به جبرئیل گفتم: چگونه علی را امیرالمؤمنین نامیدی؟
جبرئیل گفت: خداوند در
جنگ بدر به من
وحی فرستاد که بر محمّد فرود بیایم و به او فرمان دهم که به علی بن ابیطالب امیرالمؤمنین فرمان دهد میان دو صف لشگر حاضر شود و قدرت نمایی کند که خداوند او را در آسمان امیرالمؤمنین نهاده است.
آنگاه رسول خدا ادامه داد: تو ای علی، امیرالمؤمنین در آسمان و زمین هستی جز کافر بعد از من کسی بر تو پیشی می گیرد و جز کافر پس ازمن از تو جدا نمی شود و آسمانیان تو را امیرالمؤمنین می نامند.
مراجعه شود به:
