حضرت امام سجاد علیه السلام به صورت مرتب لباسهای خود را در راه خداوند انفاق می کردند. سیره حضرت در این زمینه در روایتی چنین آمده است: عادت حضرت چنین بود که چون فصل زمستان می گذشت تمام پیراهنها و لباسهای خود را
صدقه می داد و حضرت عادت داشتند که لباس خزّ (منسوج از پشم و ابریشم) می پوشیدند؛ به حضرت گفتند: شما این لباس را به کسی می بخشید که قیمت آن را نمی شناسد و در شأن او نیست که آن لباس گرانقیمت را بپوشد، ما به شما پیشنهاد می کنیم که این لباس را به فروشید و قیمت آن را در راه خدا صدقه بدهید.
حضرت فرمود: من کراهت دارم لباسی را بفروشم که در آن نماز گذارده ام و لذا در روایتی دیگر آمده است وقتی جناب « حلبی » از معصوم علیه السلام در باره پوشیدن لباس خزّ سئوال می کند حضرت می فرماید: هیچ محذوری ندارد چرا که حضرت علی بن الحسین علیه السلام در زمستان این لباس را می پوشیدند و چون تابستان فرا می رسید آن را می فروخت و با قیمت آن در راه خدا صدقه می داد. و مرتب می فرمود: من از پروردگارم خجالت می کشم از قیمت لباس که خداوند را در آن عبادت کرده ام مصرف کنم.
شاید جمع بین این دو روایت این چنین باشد که سیره اولیه حضرت زین العابدین علیه السلام این بوده است که لباسهای گرانقیمت خود را که در آن عبادت کرده بودند صدقه می دادند و دوست نمی داشتند آنها را بفروشند و از پولش برای خود استفاده کنند. ولی اگر در مرتبه بعد صدقه دادن خود آنها میسر نبوده، آنها را می فروختند و قیمت آن را در راه خدا صدقه می دادند و هرگز آن قیمت را برای زندگی شخصی خود مصرف نمی کردند. بنابراین لباسهای گرانقیمت خود که از جنس خزّ بوده است (البته نه گرانقیمت در حدیکه اسراف باشد) و در آن عبادت کرده بودند بالاخره در راه خدا می بخشیدند و برای خود نگه نمی داشتند.
منابع:
- بحارالانوار، ج 46، ص 62، به نقل از خصال و ص 90 به نقل از مناقب و ص 105 حدیث 95
مراجعه شود به:
