مردی مسیحی را که با یک زن مسلمان زنا کرده بود، نزد
متوکل بردند. وقتی متوکل تصمیم گرفت حدّ زنا را بر او جاری کند، مرد از مسیحیت دست کشید و مسلمان شد.
یحیی بن اکثم، از قُضات رسمی حکومت متوکل، گفت:« ایمان، اعمال گذشته را پاک می‌کند.»
برخی دیگر از اطرافیان متوکل گفتند:« سه حدّ برای او جاری می شود.»
متوکل نامه‌ای به
امام هادی علیه السلام نوشت و نظر او را خواست. امام در پاسخ نوشت:« باید به مرد مسیحی آن قدر تازیانه زده شود تا از دنیا برود.»
وقتی خبر به فقها رسید، همه‌ی آنها حکم امام هادی علیه السلام را رد کردند. متوکّل بار دیگر نامه‌ای نوشت و دلیل این حکم را پرسید. امام هادی علیه السلام در پاسخ فرمود:«
فلمّا رأو بأسنا قالو آمنا بالله وحده و کفرنا بما کنا به مشرکین.»؛ _سوره غافر، آیه 84_ (امّت‌های پیامبران گذشته چون عذاب ما را مشاهده می‌کردند، می‌گفتند ایمان آوردیم و به آنچه شرک می‌ورزیدیم، کافر شدیم.)
یعنی این مرد هنگامی که گرفتار شد برای فرار از اجرای حد، مسلمان شد که اسلام آوردن او در این وقت برای او سودی ندارد، همچنانکه ایمان آوردن امت های پیشین در هنگام نزول عذاب برای آنان سودی نداشت و حد او همان حد زنای غیر مسلمان با زن مسلمان است و آن مرگ است.
متوکل با خواندن پاسخ امام، طبق همین حکم عمل کرد.
منابع:
- بحارالانوار، ج 50، ص 172، شماره 51 از کتاب مناقب.
مراجعه شود به:
