لفظ مرکب بر دو قسم است:
مرکب تام
مرکب تام، آن
لفظی است که معنی اش کامل باشد؛ یعنی گوینده پس از ادای این لفظ، حق داشته باشد سکوت کند.(لفظ، اعم از کلمه یا عبارت می باشد.)
به عبارت دیگر، این لفظ به گونه ای است که متکلم می تواند پس از ادای آن، سکوت کند و شنونده نیز، چون لفظ، مقصود را به طور کامل رسانیده است، در انتظار افزودن لفظ دیگری به سر نمی برد.
ماننداین الفاظ:
"
زمین کروی است."
" آیا
ارسطو شاگرد
افلاطون بود؟"
"برو!"
"نیا!"
"کاش جوانی بر می گشت."
مرکب ناقص
مرکب ناقص لفظ مرکبی است که معنی اش نا تمام و ناقص باشد؛ یعنی سکوت گوینده پس از ادای آن صحیح نباشد.
مانند این الفاظ:
"خانه بزرگ"
"درخت زیبا"
و نیز، لفظ "ارزش هر انسانی"؛ چرا که مثلا اگر گوینده بگوید: ارزش هر انسانی ... و سپس سکوت کند؛ یا بگوید: درخت زیبا... و قسمت دیگر را نیاورد، شنونده عبارت را ناقص و ناتمام یافته و در انتظار آن است که متکلم، سخن خود را به پایان برد.
چنین عباراتی را مرکب ناقص می نامند.
مرکب تام و مرکب ناقص، هر یک بر دو قسم اند که برای اطلاع از آنها نگاه کنید به:
همچنین برای اطلاعات بیشتر، می توانید نگاه کنید به:
منابع
- منطق مظفر، جلد1، صفحه 84
- کلیات منطق صوری، صفحه 81
