به
حسن بصری گفتند:« عده‌ای می گویند تو از مقام
علی علیه السلام می‌کاهی و ارادتی به او نداری.»
حسن بصری در جمع یارانش ایستاد و گفت:« تصمیم داشتم در را به روی خود ببندم تا مرگم فرا رسد، ولی به من خبر رسیده که برخی از شما گمان کرده اید که من از مقام بهترین شخص پس از
پیامبر می کاهم. او همنشین پیامبر و زداینده غصه های او در سختی‌ها و مشکلات بود. او کشنده قهرمانان کفار در میدان نبرد و کسی بود که قرآن را با متانت و وقار می‌خواند و به آن عمل می‌کرد، از علم و دانش بهره فراوانی داشت و از توان و خشم خویش در مسیر اطاعت پروردگارش بهره می‌گرفت. بر سختی ها و تلخی های جنگ صبر می کرد و در گرفتاری‌ها و مشکلات شکرگزار خدا بود.
علی پسر عمو و برادر دلسوز پیامبر بود. پیامبر فقط او را برادر خویش قرار داد و سر خویش را تنها نزد او امانت نهاد. او از کودکی تا بزرگی در حضور پیامبر جهاد می‌کرد، در کنار او می‌جنگید و دشمنان او را در راه دین خدا و دفاع از آن می‌کشت. او به پیمان پیامبرش وفادار بود. هیچ کس نمی‌توانست مانع او شود و هیچ نیرویی نمی توانست او را از مسیر مستقیم منحرف سازد.
پیامبر با رضایت از او از دنیا رفت. او آگاهترین مسلمانان و پیشتاز آنها در اسلام بود. در افتخارات و فضایل نظیری نداشت و در جنگاوری و دلاوری بی نمونه بود. نفس خویش را از شهوات باز می‌داشت، در همه حال برای رضای خدا کار می‌کرد، خاشعانه به نماز می‌ایستاد، خود را از لذت‌ها بازمی‌داشت و دامن خود از تعلقات دنیایی برچیده بود. علی با اخلاقی پاک و خاندانی بزرگوار از سنت‌های پیامبر پیروی کرد.»
منابع:
- بحارالانوار، ج 40، ص117، حدیث 2 -------- امالی صدوق
مراجعه شود به:
