مدتی بود که ثروتمندان با
پیامبر صلی الله علیه و آله به طور خصوصی سخن می‌گفتند و با این کار نوبت به فقیران و مستمندان نمی‌رسید تا با رسول خدا صحبت کنند. این کار مایه ناخرسندی رسول خدا گشته بود، تا این که این آیه نازل شد:
«
یا ایها الذین آمنوا اذا ناجیتم الرسول فقدموا بین یدی نجواکم صدقه ذلک خیر لکم و اطهر »؛ (سوره مجادله، آیه 12) (ای کسانی که ایمان آورده اید، هرگاه خواستید با پیامبر سخن سری بگویید یا سؤالی کنید، باید پیش از آن، مبلغی صدقه بدهید، که این صدقه برای شما بهتر و پاکیزه تر است.) (زیرا شما را از سوالات بیجا بر کنار و از بخل و لئامت پاک می گرداند.)
پیامبر خدا بعد از نزول این آیه فرمان داد همگان پیش از سخن سری با او صدقه ای بدهند.
با نزول این آیه، تهیدستان نتوانستند صدقه بدهند و بی نیازان هم بخل ورزیدند. به همین جهت ازدحام پیرامون رسول خدا از میان رفت.
ولی تنها کسی که صدقه داد،
امیرالمؤمنین علی علیه السلام بود که یک دینار را به ده درهم خرد کرد و ده بار با رسول خدا به طور خصوصی سخن گفت.
علی علیه السلام می فرمود:« در قرآن کریم آیه ای است که جز من کسی به آن عمل نکرده و در آینده نیز عمل نخواهد کرد.»
و منظورش همین آیه بود، چرا که این آیه بعدها
منسوخ شد.
مراجعه شود به:
منابع:
- بحارالانوار، ج 35، ص 376، حدیث1 ------ کشف الغمه
